Overige baarmoederverhalen

Lees hier de inspirerende en openhartige baarmoederverhalen van verschillende vrouwen. Lees hoe ze hier in het dagelijkse leven mee omgaan en waar ze tegen aan lopen. Wil je zelf ook een baarmoederverhaal met ons delen? Gebruik dan het formulier op de deel je baarmoederverhalen pagina.

Afgrijselijk. Echt een doorlopend drama... Op mijn twaalfde werd ik voor het eerst ongesteld, direct was het een en al horror. Ik lekte constant door, lag dagen huilend in bed, wist niet wat onder of boven was van de pijn. Vanaf het moment dat ik op mijn dertiende met de pil begon sloegen mijn emoties totaal op hol. Dat, in combinatie met puberhormonen, maakte dat ik van mijn 14de tot mijn 23ste depressief en bij vlagen suïcidaal was. Toen ik op aanraden van mijn gynaecoloog een jaar stopte met de pil werd ik zwanger, terwijl ik geen kinderwens heb. Bij ieder doktersbezoek smeekte ik of mijn baarmoeder en alles wat daarbij hoort niet operatief verwijderd kon worden. Nooit werd ik serieus genomen, ook niet als ik zei dat ik van een flat zou springen als ik dit nog 40 jaar moet doen. Vier soorten pillen, een spiraal en een implanon en zes jaar psychische hulpverlening verder heb ik besloten te stoppen met alle hormonen. Nu, op mijn 26e, ben ik voor het eerst in mijn leven semi-regelmatig ongesteld maar kom ik mijn periodes creperend op de bank, in bad en in bed door met hele dozen naproxen door. Het voelt allemaal zo nutteloos want ik wil niks met deze lichaamsfunctie maar artsen willen me niet steriliseren omdat ik "te jong ben", me "vast nog wel bedenk", "gewoon nog niet dat gevoel" heb, maar dat dat nog wel komt.

Mijn menstruatie is altijd een groot onderdeel geweest van mij als persoon. Omdat het lichamelijk en mentaal veel van mij vraagt. Zonder anticonceptie wordt ik doodziek en ook depressief. Het spiraal heeft mijn menstruatie 3 jaar weg kunnen houden, maar als een duivelin grijpt het haar momenten weer vaker en heftiger terug. De pijn valt vooralsnog mee. Hoewel ik de laatste tijd meer krampen krijg. Het voelt voor mij nu 4 jaar met een spiraal, alsof mijn baarmoeder immuun is geworden voor dat ding. Ze doet weer wat ze zelf wilt. Vrijen met een spiraal blijft elke keer spannend. Omdat de touwtjes al eens zijn geraakt en een sneetje op mijn baarmoedermond hebben veroorzaakt. Een klein wondje heeft een enorme pijn gegeven, ik kon er niet eens van lopen.

Afgelopen jaar ben ik geopereerd aan mijn baarmoeder. Al jarenlang had ik een heftige menstruatie. Met de pijn kon ik wel goed omgaan, maar toch waren die heftige bloedingen wel vervelend. Toen ik eind december 2018 tijdens een wandeling van het treinstation naar mijn school plots enorme steken in mijn onderbuik voelde, wist ik dat er iets niet goed was. Ik kon bijna niet meer lopen. Toch nog de dag volgehouden. Het bleef echter aanhouden, dus heb ik maar een bezoekje gebracht aan de huisarts. Nadat ze mijn buik voelde en opmerkte dat die erg hard was, heeft ze me doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Een hele dag vol onderzoeken volgde, maar de artsen lieten nog niets los. Ik wist niet goed wat ik moest denken, want ze keken toch behoorlijk ernstig. Daarbij wil ik graag vermelden dat ik erg snel en goed ben geholpen in het betreffende ziekenhuis. Aan het einde van de middag, na een hele dag vol onderzoeken, onzekerheid en toch wel een beetje spanning, zat ik bij de gynaecoloog. Ze had helaas slecht nieuws voor mij. Ik bleek een cyste en een tumor in mijn baarmoeder te hebben, die na het operatief verwijderen samen goed waren voor 7 kilo. Hier was ik uiteraard erg van geschrokken. Ik kreeg een echo van de organen te zien, maar die waren amper zichtbaar. De cyste en tumor drukten alle andere organen aan de kant, vandaar de stekende pijn. 

Dezelfde week kreeg ik nog een bloedtransfusie, aangezien mijn bloedwaardes zeer laag waren. Hierdoor voelde ik me wel gelijk iets beter. Door mijn heftige menstruaties was ik door de jaren heen zoveel bloed verloren dat ik dus een structureel ijzertekort had. Ongeveer 2 maanden na deze diagnose ben ik geopereerd. Mijn buik was erg opgezet, alsof ik hoogzwanger was van een tweeling. Tot die tijd had ik altijd gedacht dat het gewoon mijn postuur was. De cyste en tumor waren samen tussen de 60 en 70 centimeter groot. Met een lange verticale snede die vrijwel op mijn hele buik zichtbaar is heeft de chirurg mijn eileiders, waar de cyste en tumor aan vast bleken te zitten, in zijn geheel verwijderd. Dit betekent dat ik niet meer op een natuurlijke manier zwanger kan worden. Nu heb ik dit vrijwel gelijk goed geaccepteerd, maar ik heb wel gemerkt hoe beladen dit onderwerp is. Daarom vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen, ik ben er ook altijd erg open over. Door dit verhaal te delen hoop ik dat dingen zoals onvruchtbaarheid en menstruatie meer bespreekbaar worden. Sinds deze ervaring ben ik erachter gekomen dat vruchtbaarheid niet zo'n vanzelfsprekend ding is als wordt aangenomen. Veel vrouwen hebben hier problemen mee. Door mijn verhaal te delen hoop ik bij te dragen aan het doorbreken van deze taboes.

Wanneer ik ongesteld moet worden, heb ik 1 -1,5 week voordat ik mijn menstruatie krijg, fysieke klachten. Het lijkt ook wel alsof het steeds erger word wanneer je ouder wordt. Ik ben 44 jaar en ervaar die week voordat ik de menstruatie krijg de volgende klachten: gewrichtspijnen, opvliegers, stemmingswisselingen, slechte stoelgang (obstipatie en diarree), buikkrampen, acne en vermoeidheid. Een en al klachten dus. Wanneer de menstruatie is begonnen heb ik de eerste twee dagen heftige bloedingen en buikpijn. Tegenwoordig lukt het mij niet om deze dagen zonder ibuprofen door te komen. Het lijkt wel alsof er iemand aan de binnenkant van mijn buik continu aan het boksen is zonder handschoenen.

Vroeger als tiener vond ik menstrueren wel oke. Inmiddels ben ik moeder en is het een ramp. De week voor ik ongesteld word gieren de hormonen al door mijn lichaam, ik word enorm chagrijnig en ik weet het, maar ik kan het niet helpen. Ook de drang naar alles wat ongezond is. Bijzonder, zodra ik ongesteld ben is dat allemaal over. Dan zijn er drie dagen van kramp en een gevoel van schiet mij maar lek. Beste advies wat ik ooit kreeg van sportleraren, blijf bewegen! Dan is het sneller voorbij.

Een verschrikking. Al vanaf dag 1 dat ik ongesteld werd. Ik kreeg met 13 jaar al de pil omdat mijn moeder mij niet met klachten wilde laten lopen. 10 dagen een menstruatie, waarvan 5 op bed. Buikpijn, darmen, blaas, rug en vooral bovenbenen! Dit hielp echter niet echt, dus mocht ik hem doorslikken met een pauze van 2x per jaar. Dit hielp tot mijn 19e jaar. Daarna werd de pijn erger en tussentijdse bloedingen. Daarbij kreeg ik onwijs last van hormonen, moe, koppig, prikkelbaar. Op naar de gynaecoloog. Ik stelde mij aan, hoort erbij, de ene ontsteking na de ander, bacteriële infecties, hup weer antibiotica, we zien wel wat maar weten het ook niet. Het zal wel aan je gewicht liggen (1.76 en 48 kg), je bmi geven we gewoon de schuld. Nee, ik heb geen eetproblemen, gewoon slank en lang. Om te bewijzen dat het daar niet aan lag moest ik 5 kilo aankomen. 3x raden, de problemen waren echt niet weg. De één na de andere gynaecoloog bezocht tot ik met mijn 22 jaar eindelijk een gynaecoloog had die het wel wilde begrijpen en op zoek ging naar de oorzaak. Helaas blijft deze nog steeds uit, volgende week wordt ik 26! Eindelijk hebben we de klachten nu bijna 2 jaar redelijk(!) onder controle met een spiraal (wat ook geen pretje was om te laten zetten; dit hebben we vaker dan 1 keer moeten proberen voordat deze op de juiste plek wilde blijven zitten). Ik heb al 2,5 jaar niet meer zoveel pijn gehad als van mijn 13e tot mijn 23e. Gelukkig! Steken, krampen, zo erg dat ik er het liefst hard op sla (bij wijze van) en die bovenbenen!