PCOS ervaringen - Baarmoederverhalen

Lees hier de inspirerende en openhartige baarmoederverhalen over PCOS. Vrouwen vertellen hoe ze hier in het dagelijkse leven mee omgaan en waar ze tegen aan lopen. Wil je zelf ook een baarmoederverhaal met ons delen? Gebruik dan het formulier op de deel je baarmoederverhalen pagina. Lees hier meer over Polycysteus Ovarium Syndroom (PCOS)

Na een jaar lang niet ongesteld te zijn geworden kreeg ik de diagnose: PCOS

Mijn eerste ongesteldheid was toen ik 11 was, ik was op kamp en gelukkig goed voorbereid. Ik heb heel open alles uitgelegd aan mijn vriendjes en vriendinnetjes, ik heb me er nooit voor geschaamd. Wel was het altijd een drama, flinke bloedingen tot flauwvallen aan toe en ernstige krampen die het soms moeilijk maakten om in de klas op mijn stoel te blijven zitten. Op mijn 16e ben ik aan de pil gegaan en de bloedingen en krampen werden daardoor een stuk minder. Op mijn 21e ben ik met de pil gestopt vanwege ziekte en daarna werd ik niet meer ongesteld, ik kreeg last van overbeharing en had continu steken in mijn baarmoeder regio. Na een jaar lang niet ongesteld te zijn geworden kreeg ik de diagnose: PCOS (met het verhaal dat kinderen krijgen heel lastig gaat worden). Toen ging ik weer aan de pil, zodat ik in ieder geval tussen bloedingen zou hebben om de kans op baarmoederkanker te verkleinen. Uiteindelijk ben ik weer gestopt, want ik voelde mij zwaar depressief. Ik heb mijn dieet aangepast en ben koolhydraatarm gaan eten, opeens werd ik weer ongesteld, elke maand met regelmaat. De bloedingen vallen mee en de kramp is meestal maar 1 dag zwaar. Hoe het met de PCOS gaat? Geen idee, ik moet binnenkort maar weer eens langs de gynaecoloog.

Emotionele, schaamte en gevoel voor het niet zwanger kunnen worden

Het is niet makkelijk om te zeggen dat ik PCOS heb. Bij ons begon het met de mooie droom om aan kinderen te beginnen. Toen we erachter kwamen dat het maar niet wou lukken, voelde ik als vrouw er zit iets wat niet klopt. De arts zegt: "ja het kan wel een jaar duren". Lariekoek dacht ik. Ik voel het, het is niet oké daar. Toch met veel doordringen een inwendig onderzoek gekregen. Uit dit onderzoek kwam het antwoord: ja ik zie het al PCOS. Wat was dat antwoord een klap waar ik me niet op voorbereid had. Je leven staat echt even stil. En het gevoel dat jouw lichaam niet zo werkt als dat van alle anderen vrouwen en daardoor de wens van je jezelf maar ook die van je man stil staat. Hoe lang gaat dit duren? Willen we het traject wel in gaan? Gaat dit pijn doen? En gaat het wel lukken? De arts zegt: "ja hoor, lukt wel. We weten nu al zo veel meer." Maar het stukje emotionele, schaamte en gevoel voor falen nemen ze niet mee. Dit is dan ook het stukje waar ik het meeste moeite mee heb. Dat mensen zich gaan realiseren dat het soms echt heel zwaar is. En dat het echt kwetst als ze vragen: "en is het al zo ver, heb je goed nieuws?". Het zorgt voor gigantische huilbuien en heel veel pijn. Het gevoel van falen. Als je het verteld kan je nooit meer een verrassing vertellen. 'verrassing ik ben zwanger' want mensen zien het aankomen, gaan vragen stellen. Hoe is het met je? Hoe was het traject? Weet je al wat meer? Ondanks alle kwalen dat dit met zich meebrengt de PCOS door de hormonen. Is dit echt iets wat mijn leven op zijn kop heeft gezet en hopelijk goed eindigt. Zoals ik hierboven vertelde. De emotionele pijn is 10 keer zo erg.

Ik menstrueert amper, maar als het gebeurt is het een feest! (not)

Ik zou mijn menstruaties omschrijven als een partycrasher, lekker onverwachts. Ik heb PCOS en ik menstrueert amper, maar als het gebeurt is het een feest! (not). Wanneer ik wel menstrueer voelt het alsof er zandzakken in m'n onderbuik zitten, heel zwaar. Ook vaak stekende pijnen onder in mijn buik links en rechts. Lekker veel onderrugpijn ook.

Ik mis het hormoon FSH wat een eicel rijpt en vrijlaat

Ik heb geen menstruatie, hooguit een paar drupjes in het jaar. Ik heb PCOS, ik mis het hormoon FSH wat een eicel rijpt en vrijlaat. Als ik kinderen wil moet ik dit hormoon inspuiten. Gek om zoiets vrouwelijks als menstruatie niet te hebben, als vriendinnen over pijn klagen, ben ik aan de ene kant dankbaar dat ik daar geen last van heb, anderzijds is het een teken dat er iets mis is met mijn lichaam.